Αν μελετήσουμε την ιστορία των κυπριακών πολιτικών κομμάτων θα βρούμε ως κοινό τους παρονομαστή τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Θα βρούμε ετερόκλιτες πολιτικές συμμαχίες με μοναδικό γνώμονα τη νομή της εξουσίας. Στην Κύπρο δεν συνομολογούνται πολιτικές συμμαχίες στη βάση αρχών. Οι πολιτικές συμμαχίες συνομολογούνται με προφανή στόχο την κατάληψη της εξουσίας και το διαμοιρασμό των λαφύρων της.
‘Ετσι, βλέπουμε το ΔΗΚΟ να μπορεί να μετέχει στην κυβέρνηση Κληρίδη, αλλά να μπορεί να κυβερνήσει και με το ΑΚΕΛ. Άσχετα αν και με τους δυο έχει διαφορετική φιλοσοφία ως προς τη λύση του Κυπριακού. Η ΕΔΕΚ να μπορεί να συγκυβερνά με το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ αλλά δεν έχει ενδοιασμό να. μετέχει σε κυβέρνηση Κληρίδη, ξεχνώντας τα περί «μεταπραξικοπήματος». Και το ΑΚΕΛ να μπορεί να αναδεικνύει Πρόεδρο και τον Σπύρο Κυπριανού και τον Γιώργο Βασιλείου και τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Ο διαθέσιμος περιορισμένος χώρος δεν μου επιτρέπει μια, έστω και συνοπτική, ανάλυση των συμμαχιών που συνομολογήθηκαν κατά την μεταμακαριακή περίοδο και αποδείχθηκαν σαθρές και θνησιγενείς. Θα σταθώ μόνο στις δυο τελευταίες. Στη συγκυβέρνηση ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ-ΕΔΕΚ με πρόεδρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τη συγκυβέρνηση ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ με πρόεδρο τον Δημήτρη Χριστόφια.
Στις εκλογές του 2003 το ΑΚΕΛ, μετά από κάποια περίσκεψη, αποφάσισε ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος θα ήταν ο εκλέξιμος αντίπαλος του Γλαύκου Κληρίδη. Οι θέσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου επί του Κυπριακού ήταν πάντα γνωστές. Οι θέσεις αυτές ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες από εκείνες του ΑΚΕΛ. Για παράδειγμα, η Δέσμη Ιδεών Γκάλι, που υποστήριξε το ΑΚΕΛ, για τον Τάσσο Παπαδόπουλο ήταν «τρίτος Αττίλας». Θα πρέπει κάποτε το ΑΚΕΛ να εξηγήσει στον λαό πως συνέπιπταν οι απόψεις του στο Κυπριακό με αυτές του Τάσσου Παπαδόπουλο, ώστε να οδηγηθεί στην απόφαση να υποστηρίξει την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και να συνεχίζει να τον στηρίζει μέχρι των παραμονών των προεδρικών εκλογών του 2008.
Η πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου αναφορικά με τη φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν ήταν αντιφατική ή την χαρακτήριζε πολιτική διγλωσσία. Παρά το ότι ήταν αντίθετος με την όλη φιλοσοφία του σχεδίου Ανάν, αλλά και των προηγούμενων σχεδίων των Ηνωμένων Εθνών, προέβαινε κατά καιρούς, πιθανόν ύστερα από πιέσεις του συνεταίρου του στην Κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια, σε δηλώσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά αποκάλυπταν τις πραγματικές του απόψεις. Παραθέτω μερικές μόνο από τις τοποθετήσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου που έγιναν πριν και μετά το δημοψήφισμα: 27/11/2003: «Όχι δεν υπάρχει άλλη προοπτική στον ορίζοντα, δεν αποβλέπουμε σε άλλου είδος διαπραγματεύσεις αλλά σίγουρα αποβλέπουμε σε διαπραγματεύσεις πάνω στο σχέδιο Ανάν, μέσα στα πλαίσια του Σχεδίου Ανάν.» 12/12/2003: «Η αναφορά για την Κύπρο που περιλαμβάνεται στα τελικά Συμπεράσματα (των 15 της ΕΕ όταν υιοθέτησε το Σχέδιο Ανάν) μας βρίσκει απόλυτα ικανοποιημένους διότι υιοθετεί τη θέση της Κυπριακής Κυβέρνησης ότι το σχέδιο Ανάν θα πρέπει να αποτελέσει τη βάση για συνομιλίες με στόχο την επίλυση του Κυπριακού.». 3/5/2004: «Θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες πάνω στη χαραγμένη πολιτική και στρατηγική μας που είναι ότι θέλουμε να επαναρχίσει μια πρωτοβουλία με σκοπό να επέλθουν κάποιες βελτιώσεις στο Σχέδιο Ανάν.» 28/9/2004: «Υποστηρίζουμε και παραμένουμε σταθεροί στη θέση ότι η λύση του Κυπριακού πρέπει να βρεθεί μέσα στα πλαίσια του σχεδίου Ανάν για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία». Αργότερα, ο Τάσσος Παπαδόπουλος προσπάθησε να επιτύχει την εγκατάλειψη του σχεδίου Ανάν με τη λεγόμενη «συμφωνία της 8ης Ιουλίου», η οποία ήταν μια συμφωνία εξ' υπαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία. Έξι μήνες πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές λαμβάνει χώρα απόσυρση των υπουργών του ΑΚΕΛ από την κυβέρνηση και αποκάλυψη πολλών διαφωνιών, υπαρκτών ή εκ των υστέρων κατασκευασμένων.
Και, όμως, αυτή η ετερόκλιτη συμμαχία επαναλήφθηκε και στις προεδρικές εκλογές του 2008, με τη διαφορά ότι σ’ αυτήν την περίπτωση τον πρώτο ρόλο ανέλαβε το ΑΚΕΛ με το Δημήτρη Χριστόφια. Ήταν μια συμμαχία που σχηματίστηκε κάτω από άγνωστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να ενδιατρίψει στα όσα έγιναν κατά την συνάντηση του Τάσσου Παπαδόπουλου με τον Νίκο Κατσουρίδη του ΑΚΕΛ στο προεδρικό μέγαρο στις 18.2.2008, τη επόμενη του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών.
Το κυβερνητικό σχήμα υπό τον Δημήτρη Χριστόφια, όπως και το προηγούμενο υπό τον Τάσσο Παπαδόπουλο ήταν ένα συνονθύλευμα. Και στη νέα συμμαχία, υπήρχε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των θέσεων του ΑΚΕΛ και των υπολοίπων κομμάτων που μετείχαν στην κυβέρνηση στο κυριότερο θέμα που απασχολεί τον τόπο, δηλαδή στο Κυπριακό. Τελικά, με πολλή καθυστέρηση η ΕΔΕΚ έκρινε ότι ήταν «πολιτικά υπεύθυνο και ηθικά ορθό» να αποχωρήσει από την Κυβέρνηση. Το ΔΗΚΟ θεώρησε «πατριωτικό καθήκον» να μην την ακολουθήσει. Διαφωνεί ανοικτά και με το χειρισμό του Κυπριακού από τον Χριστόφια, αλλά και με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης στην οποία μετέχει. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος έφτασε στο σημείο να δηλώνει ότι «ο Πρόεδρος για χάρη κομματικών σκοπιμοτήτων διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού». (Εφημερίδα «η σημερινή», ημερ. 25.10.2009). Και, όμως, το ΔΗΚΟ παραμένει στην κυβέρνηση γιατί, σύμφωνα με μια άκρως απαξιωτική και προσβλητική για τον πρόεδρο Χριστόφια αιτιολογία του Μάριου Καρογιάν, «χωρίς το ΔΗΚΟ, δεν υπάρχει καμιά διασφάλιση ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μας φέρει δίκαιη και βιώσιμη λύση». Δεν μπορώ να προβλέψω αν θα συνεχίσει να παραμένει και μετά τη συμπερίληψη του πρώην στελέχους του κ. Χρίστου Μέση στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ στην εκλογική περιφέρεια Λεμεσού. Η συγκράτηση του εκλογικού ποσοστού του ΔΗΚΟ είναι θέμα που προέχει όλων των άλλων!
(Η Καθημερινή, 20.2.2011)