Ένα στοιχείο της πρόσφατης δημοσκόπησης που διενεργήθηκε για λογαριασμό του ΡΙΚ και μεταδόθηκε στις 24 παρελθόντος μηνός, εξέπεμψε ένα συνταρακτικό μήνυμα που δεν φαίνεται να απασχόλησε είτε τους πολιτικούς μας ηγέτες είτε τα ΜΜΕ: Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων απάντησαν ότι θα επιλέξουν τον «λιγότερο κακόν». Με άλλα λόγια, κανείς από τους υποψηφίους θεωρείται καλός για να αναλάβει το αξίωμα του αρχηγού του κράτους. Δεν μπορούσε να υπάρξει πιο απαξιωτικό μήνυμα για το πολιτικό σύστημα.
Δυστυχώς, η εποχή του θεσμικού και ηθικού εκφυλισμού που διερχόμαστε έχει επηρεάσει την πολιτική ως αξία και έχει κλονίσει το ρόλο της στο δημόσιο βίο. Είναι προφανές ότι το σαθρό πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να παραγάγει σωστούς ηγέτες.
Ένας πολιτικός δικαιούται τον τίτλο του ηγέτη όταν καθοδηγεί τον λαό και στη δύσκολη και κρίσιμη ώρα παίρνει την απόφαση που θεωρεί σωστή για τον τόπο, έστω και αν αυτή είναι αντίθετη στο λαϊκό αίσθημα. Αξίζει να γίνει αναφορά στον Μεγάλο Ελευθέριο Βενιζέλο. Ήταν η εποχή που ανέλαβε για πρώτη φορά - μετά την επανάσταση του 1909, που ήταν κατά βάση αντιμοναρχική - τη διακυβέρνηση της Ελλάδας. Σε συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος, όταν εκφωνούσε λόγο ο Βενιζέλος, το πλήθος παραληρούσε και κραύγαζε το σύνθημα «Συντακτική», δηλαδή νέο Σύνταγμα και κατάργηση της βασιλείας. Ο Βενιζέλος, με βροντερή φωνή απαντά: «Είπα, Αναθεωρητική !», δηλαδή τροποποίηση του Συντάγματος και παραμονή της βασιλείας. Τότε, το πλήθος σιώπησε. Συνειδητοποίησε ότι είχε ένα Ηγέτη.
Χρέος, επίσης, της ηγεσίας είναι η διαπαιδαγώγηση του λαού και η σωστή πληροφόρησή του. Το δικαίωμα της πληροφόρησης είναι συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δίδασκε ότι «κυριωτέρα αποστολή των πολιτικών ανδρών είναι να καθοδηγούν και να διαφωτίζουν επί πάσης αμφιβολίας περί των δημοσίων πραγμάτων την κοινήν γνώμην». Διακήρυττε, επίσης, ότι «η οδός δια της οποίας ημπορεί να αποκτήσει κανείς την λαϊκή εμπιστοσύνη δεν είναι η οδός της κολακείας των παθών ή των πλανών του λαού, αλλ’ η οδός της διηνεκούς αυτού διαπαιδαγωγήσεως δια της αληθείας, την οποίαν πρέπει πάντοτε να του λέγει ο πολιτικός, όσον πικρά και αν είναι».
Οι υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές, πάσχουν από αληθειοφοβία. Αποκρύπτουν από τον λαό τις αδυσώπητες πραγματικότητες που συνθέτουν τα προβλήματα που τον ταλανίζουν και παραπλανούν τον λαό, τροφοδοτώντας τον με ψευδαισθήσεις. Δεν τολμούν να προτείνουν λύσεις τόσο στο εθνικό θέμα όσο και στο θέμα της οικονομίας που να μπορούν να υλοποιηθούν. Το τελευταίο καιρό, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός στείρου πολιτικού λόγου διανθισμένου από τον λαϊκισμό. Ενόψει των εκλογών, έχουν προσαρμόσει, με πρωταγωνιστή τον κ. Αναστασιάδη, τις θέσεις τους στο Κυπριακό, για να συνάδουν με το ρεύμα, όπως αυτό αντανακλάται στις δημοσκοπήσεις, αποβλέποντες στην άγρα ψήφων των «πελατών» των κομμάτων που τους υποστηρίζουν. Εδώ και μερικούς μήνες ο Πρόεδρος Αναστασιάδης – για να κερδίσει μια μεγάλη μερίδα οπαδών του ΔΗΣΥ που είναι δυσαρεστημένοι με την πολιτική του – έχει διαμορφώσει μια νέα ρητορική και παρουσιάζεται … απορριπτικότερος των απορριπτικών. Είναι χαρακτηριστικές οι αιχμές που του εκτόξευσε ο τέως υπουργός Εσωτερικών Σωκράτης Χάσικος στην ομιλία του στο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη. Ο παρουσιαζόμενος ως «ανεξάρτητος» υποψήφιος του ΑΚΕΛ κ. Μαλάς, δηλώνει υποστηρικτής της ΔΔΟ, αλλά θέλει το περιεχόμενό της να «βασίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στις συμφωνίες υψηλού επιπέδου και στο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009». Μια απλή ανάγνωση των σχετικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ και της ομόφωνης απόφασης του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτέμβρη του 2009, καταδεικνύει πόση αντίφαση υπάρχει μεταξύ τους. Όσον αφορά τον κ. Ν. Παπαδόπουλο, ενώ στη «Νέα Στρατηγική» που εξήγγειλε καταγράφει ότι η ΔΔΟ οδηγεί «σε μια κακή λύση η οποία θα καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν θα είναι λειτουργική, δεν θα είναι βιώσιμη, δεν θα γίνει αποδεκτή από τους Ελληνοκύπριους και δεν θα διασφαλίζει την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού», δεν την απορρίπτει ως διαπραγματευτική βάση και, τούτο, στην προσπάθειά του να επιτύχει κομματική συσπείρωση και να προσελκύσει τις ψήφους του «ανεπίσημου» ΔΗΚΟ. Παραπέμπει και αυτός στο ομόφωνο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009, που προβλέπει λύση στη βάση της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Πρόσφατα δήλωσε πως «όσον αφορά την ΔΔΟ, δεν πρόκειται για ζήτημα πολιτεύματος, αλλά περιεχομένου». Με άλλα λόγια, το ζήτημα είναι πώς θα τετραγωνιστεί ο κύκλος και το κράτος να ονομάζεται ΔΔΟ, αλλά να είναι ενιαίο. Όπως αναφέρω και στο προηγούμενο μου άρθρο στις 26/11/2017 με τίτλο «Αναζητώντας το περιεχόμενο της ΔΔΟ», η ΔΔΟ έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και προβλέπει μια λύση μη βιώσιμη, ανορθόδοξη, αντιδημοκρατική, ρατσιστική και, πάνω από όλα, μια λύσης που ικανοποιεί τους κατακτητικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας.
Δεν θα ασχοληθώ με άλλους μικρού πολιτικού εκτοπίσματος υποψηφίους, που αγωνίζονται για την πολιτική τους επιβίωση και το μελλοντικό τους βόλεμα.
Στο θέμα της οικονομίας, από πλευράς των κυβερνόντων, το όργιο της παροχολογίας έχει φθάσει σε σημείο εκνευριστικό. Παραμονές εκλογών, προβάλλουν σχέδια και προτάσεις που υποτιμούν με βάναυσο τρόπο τη νοημοσύνη των πολιτών. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει να επεκταθώ και θα αρκεστώ στα σχέδια για αποζημίωση των κουρεμένων καταθετών των τραπεζών και την αποζημίωση των προσφύγων για απώλεια χρήσης της κατεχόμενης περιουσίας τους. Δεν μας εξηγούν πώς θα βρεθούν τα 9 δις στην πρώτη περίπτωση και τα 18 δις στη δεύτερη. Στην αντίπερα όχθη, οι υποψήφιοι των αντιπολιτευόμενων κομμάτων τα βλέπουν όλα μαύρα και προσφέρουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σε όλα τα σύνθετα προβλήματα που έχει ο τόπος.
Η προσπάθεια παραπλάνησης των ψηφοφόρων και υποκλοπής της ψήφου τους – που συνιστά παραχάραξη της βούλησης του εκλογικού σώματος - είναι εξόφθαλμη.
(Φιλελεύθερος, 3/12/2017)