Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος εξαπέλυσε και πάλιν τα βέλη του κατά των ομοφυλοφίλων. Κατά τον Αρχιεπίσκοπο, η ομοφυλοφιλία είναι εκτροπή, είναι αμαρτία. Θεωρεί, επίσης, την ομοφυλοφιλία ανηθικότητα και ανωμαλία και, για τούτο, εξήγγειλε την πρόθεση του να ιδρύσει «σχολεία ήθους», που θα βγάζουν μόνο ετερόφυλα παιδιά, γιατί «αν δεν πάρεις τον άνθρωπο από τα δύο-τρία πρώτα του χρόνια δεν μπορείς να τον αλλάξεις» εξήγησε.
Δεν αμφισβητώ το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου να εκφράζει τις απόψεις του. Η Εκκλησία έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στα κοινά. Θα ήταν, όμως, φρόνιμο οι παρεμβάσεις της να περιορίζονται σε θέματα που αφορούν τη φτώχεια, τις ανισότητες, τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό, θέματα που σχετίζονται άμεσα με τις χριστιανικές αξίες της αγάπης, της συμπόνιας και της ειρήνης. Δεν είναι έργο της Εκκλησίας να ενσπείρει το μίσος ενάντια στα άτομα με διαφορετικότητα. Να τα στιγματίζει και να τα προσβάλλει. Ιδού τι δήλωσε πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος για την ομοφυλοφιλία: «Οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να είναι θύματα διακρίσεων, πρέπει να τους σεβόμαστε. Έναν τέτοιον άνθρωπο, ο οποίος έχει καλή θέληση και αναζητεί τον Θεό, ποιοι είμαστε εμείς για να τον κρίνουμε;»
Αυτό το ξέσπασμα μίσους του Αρχιεπισκόπου, απόρροια ενός ομοφοβικού συνδρόμου, βρίσκεται σε αντίθεση με τη διδασκαλία του Ιησού που είχε ως κεντρικό πυρήνα την αγάπη, την αγάπη «προς τον πλησίον». «Πλησίον» είναι ο κάθε συνάνθρωπός μας, με προεξάρχοντες αυτούς που είναι δυσκολότερο να αγαπήσουμε: τους ξένους, τους διαφορετικούς, τους αντίθετους. Να τους αγαπήσουμε ενεργητικά, αναγνωρίζοντάς τους ως ισότιμους, και αγωνιζόμενοι για την εξάλειψη των ανισοτήτων που φωλιάζουν στην ψυχή μας αλλά και στην κοινωνία.
Η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να είναι αμαρτία γιατί δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής. Σήμερα, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται και δεν γίνονται. Ούτε η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια ή ανωμαλία. Οι ομοφυλόφιλοι και οι αμφιφυλόφιλοι (άνθρωποι που τους έλκουν σεξουαλικά και τα δυο φύλα) δεν μπορούν να διαγνωσθούν ως ψυχικά ασθενείς. Οι έρευνες που έχουν γίνει, έχουν καταδείξει ότι τόσο η ετεροφυλοφιλική συμπεριφορά όσο και η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, είναι φυσιολογικές πτυχές της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να ταξινομηθεί η ομοφυλοφιλία ως μια ψυχική διαταραχή. Στις 17/5/1990 χαρακτηρίστηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως απόλυτα υγιής ο ομοερωτικός προσανατολισμός. Στις 19/1/2006 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με συντριπτική πλειοψηφία αναγνώρισε τον συμβολισμό της ημέρας αυτής και με ψήφισμά του κάλεσε τα κράτη-μέλη της Ε.Ε να αναλάβουν δράσεις για την εξάλειψη των ομοφοβικών διακρίσεων.
Η ομοφυλοφιλία εκφράζεται ελεύθερα, ακόμη και ενθαρρύνεται σε ορισμένους πολιτισμούς, αρχαίους και σημερινούς. Πρώτοι στο μυαλό μας έρχονται οι αρχαίοι Έλληνες. Στην Αρχαία Ελλάδα, όπου έγινε η μεγαλύτερη ίσως πολιτισμική έκρηξη στην παγκόσμια ιστορία, η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ταμπού. Το πιστοποιούν και οι βραχογραφίες του 5ου και 6ου αιώνα π.Χ. που ανακάλυψε στην Αστυπάλαια ο καθηγητής Ανδρέας Βλαχόπουλος, και περιγράφουν ομόφυλους έρωτες όπως ο «Νικασίτιμος οίφε Τιμίονα» (ο Νικασίτιμος συνουσιαζόταν εδώ με τον Τιμίονα). Δεν ήταν μόνο η ομοφυλοφιλία κοινωνικά και ηθικά επιτρεπτή. Όλο το σύστημα παιδείας στην αρχαία Ελλάδα βασιζόταν στην σχέση των αγοριών με κάποιον μεγαλύτερο άνδρα που χρησίμευε ως εραστής, δάσκαλος και πρότυπο για το αγόρι. Στη φυλή Αράντα της Αυστραλίας ένας μεγαλύτερος άντρας συμβιώνει σεξουαλικά με ένα αγόρι έως ότου ο πρώτος είναι έτοιμος να παντρευτεί με μια γυναίκα. Στο Κεράκι της Γουϊνέας, η σεξουαλική επαφή με άντρες είναι μέρος των ιεροτελεστιών της εφηβείας κάθε αγοριού. ( Frans de Waal, Ο πίθηκος μέσα μας, σελ. 143). Βέβαια, οι περισσότεροι πολιτισμοί περιβάλλουν την ομοφυλοφιλία με φόβο και ταμπού. Η ομοφυλοφιλία είναι κοινωνικός στιγματισμός. Έτσι, αναγκάζονται αρκετοί να καταπνίγουν τη σεξουαλικότητά τους. Είναι θύματα της ομοφοβίας, που κυριαρχεί ακόμη σε αρκετές κοινωνίες, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την εξάλειψή της. Ομοφοβία (ή ομοφυλοφοβία ή ομοερωτοφοβία) είναι ο φόβος, η αποστροφή, οι διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Η ομοφοβία μπορεί να φτάσει στο μίσος, τη λεκτική βία και το έγκλημα, σε επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, ακόμη και φόνους. Η ομοφοβία μπορεί να προέρχεται από θρησκευτική προκατάληψη, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, έλλειψη ανοχής στο διαφορετικό.
Η καταπολέμηση της ομοφοβίας - που αποτελεί μορφή ρατσισμού – επιτυγχάνεται με τη σωστή παιδεία των μαθητών, δηλαδή την εκπαίδευση, μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας. Μια σωστή παιδεία πρέπει να διδάσκει την αποδοχή της διαφορετικότητας, τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη και την αλληλοκατανόηση, που αποτελούν τις βασικές αξίες για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Η παιδεία είναι αρμοδιότητα και ευθύνη του Κράτους. Τούτο, θα πρέπει, επί τέλους, να γίνει κατανοητό τόσο από τον Αρχιεπίσκοπο όσο και από τις συντεταγμένες εξουσίας της χώρας. Απαιτείται και η παιδεία των πολιτών. Σε τούτο, σημαντικό ρόλο έχουν να διαδραματίσουν τα ΜΜΕ.
(Φιλελεύθερος, 1/10/2017)