Δυστυχώς, η εποχή του θεσμικού και ηθικού εκφυλισμού που διερχόμαστε έχει επηρεάσει και την πολιτική ως αξία και έχει κλονίσει το ρόλο της στο δημόσιο βίο. Από δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς γίνονται, διαπιστώνεται ότι ένα εκπληκτικά μεγάλο ποσοστό του κυπριακού λαού αποστασιοποιείται και αδιαφορεί για την πολιτική και απαξιώνει τους πολιτικούς. Το πρόβλημα έχει τεράστιες διαστάσεις ακόμα και αν περιορίζεται στην απαξίωση των πολιτικών γιατί η απαξίωση των πολιτικών οδηγεί σε απαξίωση της πολιτικής. Kι από εδώ αρχίζουν οι κίνδυνοι. Γιατί, ενώ τους πολιτικούς μπορούμε να τους αλλάξουμε, η πολιτική ως αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι αναντικατάστατη.
H πολιτική είναι αναγκαία εφόσον η ύπαρξη κράτους είναι αναγκαία. Kράτος δεν θα χρειαζόταν μόνον σε μια αναρχική κοινωνία. H κρατική εξουσία προϋποθέτει κάποιον φορέα και η πολιτική δεν είναι παρά το σύνολο των ενεργειών που συνδέονται με την ανάδειξη του φορέα της κρατικής εξουσίας. Η απαξίωση πολιτικών και πολιτικής είναι μια από τις παρενέργειες μιας νέας πολιτικής κουλτούρας, που απαντάται όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σε όλη τη Δύση. Αυτή η πολιτική κουλτούρα είναι η βασική αιτία της κρίσης της πολιτικής.
Στις τελευταίες δεκαετίες η πολιτική έχει «εμπορευματοποιηθεί» και κατευθύνεται από τους κανόνες της αγοράς και της «τηλεοπτικής δημοκρατίας». H εκλογή ενός βουλευτή δεν είναι πια συνάρτηση της εκτίμησης των ψηφοφόρων, της αξίας, των ικανοτήτων, της καλλιέργειας και της δουλειάς του υποψήφιου. Eίναι συνάρτηση πρώτιστα των χρημάτων που θα διαθέσει για να κάνει γνωστό, με οποιονδήποτε τρόπο, το όνομά του και τη φυσιογνωμία του. Παράλληλα, είναι κοινό μυστικό πως τα «επικοινωνιακά μηνύματα» στις κατά καιρούς «εκστρατείες» των κομμάτων και βεβαίως στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο είναι δημιουργήματα επαγγελματιών που αναλαμβάνουν να «πουλήσουν» στον κόσμο, για λογαριασμό των πολιτικών και των κομμάτων, προγράμματα και «εικόνα», όπως ακριβώς κάνουν και για άλλες «επιχειρήσεις που θέλουν να κατακτήσουν «μερίδιο της αγοράς», επιβάλλοντας το προϊόν τους, από οδοντόκρεμες μέχρι τρόφιμα και οικιακές συσκευές...
Oι σχέσεις εξάρτησης πολιτικής και ΜΜΕ πήραν διαστάσεις απίστευτες. Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται από τα ΜΜΕ. Η τηλεόραση, από μέσο μαζικής επικοινωνίας, συχνά αναδεικνύεται κατ' εξοχήν προνομιούχος χώρος που παράγει εξουσία. Η «τηλεοπτική δημοκρατία» έχει δημιουργήσει ένα είδος «προβεβλημένων» πολιτικών των οποίων η διασημότητα δεν οφείλεται στην κοινοβουλευτική ή, γενικά, την πολιτική ή δημόσια τους δραστηριότητα και προσφορά, αλλά στη συχνή τηλεοπτική τους παρουσία. Η «παραθυροφιλία» παράγει τον ξύλινο πολιτικό λόγο με τις εντυπωσιοθηρικές «ατάκες» οι οποίες αποτελούν τροφή για τα δελτία ειδήσεων, αφού ανεβάζουν την τηλεθέαση. Αυτή η νέα πολιτική κουλτούρα συνιστά φοβερή απειλή για την ίδια την πολιτική και γενικά τη δημοκρατία. Πλαστογραφείται η βούληση του εκλογικού σώματος και νοθεύεται το αντιπροσωπευτικό σύστημα το οποίο είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας και σκόπευσε σε κοινωνίες ισότιμων πολιτών. Ειδικότερα, επιτυγχάνεται η έντεχνη αχρήστευση της κριτικής ικανότητας των πολιτών, η χειραγώγηση των επιλογών τους και η υποκλοπή της ψήφους με παραπλανήσεις, με υποβολιμαίες ψευδαισθήσεις, με απύθμενης ψευδολογίας υποσχέσεις και με ιδεολογικές παραχαράξεις.
Στην Κύπρο η κρίση που διέρχεται η πολιτική οφείλεται και στα διαβρωμένα πολιτικά ήθη και τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, θέματα για τα οποία προτίθεμαι να ασχοληθώ μελλοντικά.
Παρά τα όσα έχουν γραφτεί πιο πάνω, η ύπαρξη των πολιτικών και των κομμάτων είναι αναγκαία. Ακόμα κι αν έχουμε τους χειρότερους πολιτικούς, η πολιτική είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και οι διαδικασίες της πολιτικής, είτε το θέλουμε, είτε όχι, ασκούνται από πολιτικούς. Έχουν ταχθεί να είναι οι φορείς της κρατικής εξουσίες ως εκπρόσωποι του λαού.
Γι’ αυτό και οι πολίτες έχουν υποχρέωση να προστατεύσουν την πολιτική ως αξία από νοθεύσεις, όπως αυτές που περιγράφω πιο πάνω, επιστρατεύοντας την κριτική τους ικανότητα για να επιλέγονται οι καλύτεροι. Να παύσουν να συμπεριφέρονται ως αγέλη καταναλωτών. Ούτε η αποχή είναι η λύση. Η δημοκρατία για να λειτουργεί σωστά απαιτεί την ύπαρξη ενεργών πολιτών.
(Φιλελεύθερος, 7.11.2010)