Υπήρξαμε μάρτυρες στην Κύπρο, κατά τα χρόνια του ελεύθερου πολιτικού της βίου, όχι μόνο των πρακτικών της διαφθοράς, της διαπλοκής και της ευνοιοκρατίας, αλλά και ενός πρωτοφανούς πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Στο παρόν άρθρο μου θα ασχοληθώ, με αφορμή την πρόσφατη εξαγγελία της ίδρυσης του κινήματος «Αλληλεγγύη» από την Ελένη Θεοχάρους και την πολύ καθυστερημένη έξοδό της από τον ΔΗΣΥ, με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό των ατόμων που κατασκευάζουν περιστασιακές ομάδες – στην πραγματικότητα φατρίες- τις οποίες αποκαλούν «κόμματα» ή «κινήματα». Τέτοια μορφώματα, που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν, είναι τα «κόμματα» των Νίκου Ρολάνδη, Χρυσόστομου Σοφιανού, Αλέκου Μιχαηλίδη, Ντίνου Μιχαηλίδη, Αλέξη Γαλανού, Ττίμη Ευθυμίου.
Η εκκόλαψη τέτοιων «κινήσεων» ευνοείται ιδιαίτερα σε περιόδους μακροχρόνιας κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε. Κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ηθική και, πάνω από όλα, κρίση θεσμών. Το πολιτικό μας σύστημα έχει καταρρεύσει. Η κρίση ευνοεί τη διόγκωση του λαϊκισμού, στον οποίο προσφεύγουν δημαγωγοί και πολιτικάντηδες. Μολονότι πασχίζουν να αναβαπτιστούν ως «ανανεωτικοί», δεν καταφέρνουν να απαλλαγούν από το παλιό στίγμα του πελατειακού λαϊκισμού. Μηρυκάζουν παλαιές ιδέες, ανακαινισμένες. Με στόχο να χαϊδέψουν αυτιά, προσφέρουν εύκολες, όσο και ανώδυνες, λύσεις σε σύνθετα προβλήματα, όπως είναι το Κυπριακό και η οικονομική καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τελευταίο, τα όσα φαιδρά πρότεινε, κατά την περίοδο των τελευταίων προεδρικών εκλογών, ο Γιώργος Λιλλήκας για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Αυτά τα ευκαιριακά σχήματα είναι, κατά κανόνα, θνησιγενή. Μερικά επιβιώνουν για κάποιο χρονικό διάστημα. Τέτοια είναι η περίπτωση του ΕΥΡΩΚΟ για την οποία αξίζει να γίνει ειδική αναφορά. Ο τρόπος που συστάθηκε το κόμμα αυτό αποτελεί κλασσική περίπτωση πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ηγετικά στελέχη του, προερχόμενα από τον ΔΗΣΥ, οι Δημήτρης Συλλούρης, Πρόδρομος Προδρομου, βουλευτές της Λευκωσίας και Ρίκκος Ερωτοκρίτου, βουλευτής της Λεμεσού, που έβλεπαν το πολιτικό τους μέλλον αμφίβολο μετά την εμφάνιση νέων στελεχών στον ΔΗΣΥ, αποφάσισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το κόμμα τους και να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του Αλέκου Μαρκίδη για την προεδρία της Δημοκρατίας στις εκλογές του 2003. Ο Αλέκος Μαρκίδης ήταν ένα εκ των προσώπων που ενεργά συμμετείχε στην εκπόνηση του «σχεδίου Ανάν» και το υποστήριξε ένθερμα στο δημοψήφισμα του 2004. Όμως, στο δημοψήφισμα του 2004 τα πιο πάνω πρόσωπα ήταν οι έντονοι επικριτές του σχεδίου. Αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τον εκλεκτό τους αλλά να αντλήσουν πολιτικά οφέλη από το «ΟΧΙ» και σχημάτισαν το ΕΥΡΩΚΟ με το Νίκο Κουτσού των «Νέων Οριζόντων». Μόνο που ο Συλλούρης έφαγε τον Προδρόμου στην εκκίνηση. Πιθανότητα να εκλεγούν και οι δυο στη Λευκωσία δεν υπήρχε. Έτσι, ο Προδρόμου προσπάθησε, αρχικά, να βρει αλλού καταφύγιο. Κατήλθε στις εκλογές του 2006 και έλαβε 0,40%. Στη συνέχεια, αποφάσισε να παλιννοστήσει ως «πρόβατον απολωλός» στον ΔΗΣΥ. Ο Ρίκκος Ερωτοκρίτου, αφού απέτυχε στις εκλογές του 2011, βρέθηκε ένθερμος υποστηρικτής, μαζί με τον Συλλούρη, του «νενέκου» Νίκου Αναστασιάδη στις προεδρικές εκλογές του 2013. Ο τελευταίος αντάμειψε τον Ρίκκο και τον «βόλεψε» στο αξίωμα του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, με τα γνωστά επακόλουθα.
Η Ελένη Θεοχάρους είναι μέρος του πολιτικού συστήματος για πολλά χρόνια. Αρχικά, ως μέλος του ΔΗΚΟ, είχε δοκιμάσει ανεπιτυχώς να εκλεγεί βουλευτής στις εκλογές του 1996. Αποχώρησε από το ΔΗΚΟ και το 2001 εξελέγη βουλευτής Λεμεσού ως αριστίνδην υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ. Στο δημοψήφισμα του 2004, όταν το κόμμα της επίσημα υποστήριξε το «καταστροφικό» κατά την ίδια, Σχέδιο Ανάν, δεν διαχωρίζει τη θέση της και δεν αποχωρεί από το κόμμα της. Επανεκλέγεται στις βουλευτικές εκλογές του 2006, αφού προηγουμένως, στις ευρωεκλογές του 2004, αποτυγχάνει. Παρά το ότι οι έντονες διαφωνίες της με την ηγεσία του κόμματός της συνεχίζονται, αυτή παραμένει και στις προεδρικές εκλογές του 2013 υποστηρίζει τον Νίκο Αναστασιάδη. Αποτελεί, το επιεικέστερο, πολιτική αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι ο Νίκος Αναστασιάδης άλλαξε θέσεις στο εθνικό θέμα και ασπάσθηκε τις θέσεις που συμφώνησε προεκλογικά με τον Μάριο Κάρογιαν, τότε Πρόεδρο του ΔΗΚΟ. Πολλοί είναι αυτοί που της προσάπτουν καιροσκοπικά κίνητρα, που απέβλεπαν στη διασφάλιση της εκλογής της στη θέση ευρωβουλευτή κάτω από τη σημαία του ΔΗΣΥ και, ακόμα, στο αξίωμα του Ευρωπαίου Επιτρόπου, που το πήρε, τελικά, ο Χρίστος Στυλιανίδης.
Δεν γνωρίζουμε πόσοι θα ακολουθήσουν την Ελένη Θεοχάρους σ’ αυτό το «μεσσιανικό» της κίνημα. Έχω τις επιφυλάξεις μου αν θα γίνει «μπροστάρης ενός ανατρεπτικού κινήματος, το οποίο φιλοδοξεί να αλλάξει τα στρεβλά της πολιτικής ζωής».
Δυστυχώς, το τοξικό περιβάλλον, που έφτιαξε το άθλιο πολιτικό σύστημα, απωθεί νέους ανθρώπους, με αδιαμφισβήτητες αρετές και ικανότητες, από την κομματική ζωή. Έτσι, το σύστημα αυτοανακυκλώνεται, για να συνεχίσει να υπηρετεί τα διαπλεκόμενα πολιτικά, οικονομικά και «μιντιακά» κατεστημένα.
(Φιλελεύθερος, 29.11.2015).